Welke pijn kies je?
The trouble is. You think you have time.
Gisteren was ik met mijn vader van 91 op de uitvaart van zijn broer. Mijn oom. Indrukwekkende mooie toespraken en muziek.
En ook een reünie. Met mijn neven en nichten.
Er was verbinding, plezier en een traan. En toen opeens drong de essentie van de boodschap van mijn oom bij mij door.
Leef het leven. Zorg voor elkaar. Verbindt. Wacht niet. En bovenal, geniet!
Als je aan de stervenden vraagt waar ze spijt van hebben, dan is het vaak van de dingen die ze niet hebben gedaan.
Dat ze dat bedrijf niet zijn gestart;
Dat ze dat leuke meisje niet hebben benaderd;
Dat ze geen contact hebben gezocht met die oude vriend;
Dat ze de moed niet hadden om hun ware gevoelens te uiten;
Dat ze zichzelf niet konden toestaan om gelukkig te zijn;
Dat ze zo hard hebben gewerkt. Ten koste van….
En toch maken wij vaak keuzes, waar wij later spijt van krijgen. En dat is toch best bizar.
Wij zijn namelijk pijnvermijdende en genotzoekende wezens. Welke kant je ook kiest, je zult ergens een pijn moeten aangaan.
De pijn van de gemiste kansen of de pijn van het (eventuele) falen.
Maar welke pijn kies je dan?
Kies je voor de ‘pijn’ van de veilige weg? Het vermijden van risico’s. Het niet navolgen van je passie. Die wereldreis toch niet maken. Of niet uitkomen voor wie je echt bent. Dan belemmer je je eigen groei en nieuwe ervaringen. De pijn van de gemiste kansen.
Of kies je voor de ‘pijn’ van de onbekende weg. Wat risico’s met zich meebrengt. Dat bedrijf starten. Die investering doen.
Die carrière switch. Met het risico dat je faalt (ik laat je ook even met de vraag of falen wel echt bestaat).
Ons ego verzet zich namelijk tegen verandering. En wil je op een veilige plek houden. Het is een overlevingsstrategie. Maar er is geen reëel gevaar meer. En toch reageren wij vaak op deze manier. Angst voor het onbekende is op dieper niveau angst voor de dood.
Als je bewust wordt van dit mechanisme, kun je een andere keuze maken. En toch is dit verdomd lastig. De sleutel hier is verantwoordelijkheid (response-ability) nemen en jezelf niet veroordelen.
Lange termijn resultaten benodigen intrinsieke motivatie. Voel je de pijn van op je plek blijven? Dan ga je de stap zetten.
Anders val je snel in een korte termijn bevrediging. Zo zijn wij gebouwd. Soit!
Ik was zelf conflictvermijdend. Koos de veilige route. Ik durfde weinig risico’s te nemen. Maar diep van binnen verlangde ik naar avontuur. Ik voelde de pijn van op mijn plek blijven. Ik heb geleerd om te vertrouwen. En ging steeds meer risico nemen. Ik nam de verantwoordelijkheid.
Welke pijn kies jij?
